Fotografía: Paco Canosa
…Nacim já velho
neste banco ao sol,
e aquel que outrora fum morreu em mim,
e sinto-o como um outro
que nom herdei, pois nada tenho del…
Ricardo
Carvalho Calero
Tan lonxe e tan dentro,
tan allea es cando tan miña fuches.
Neste solpor da vida distanciada
das rúas que me recoñecen,
do vento que xoga a despeitearme,
do teu riso que é meu lar,
afogo un pranto que non cala
e finxo un sorriso, mentireiro e mal pintado,
que non sabe gardar os segredos.
E afúndome agora
nesta morriña que me di que te quero,
nesta saudade que me di que te perdín.
..... ..... .....
…Nací ya viejo en este banco al sol,
y aquel que otrora fui murió en mí,
y lo siento como otro
que no heredé, pues nada tengo de él…
Ricardo Carvalho Calero
Tan lejos y tan dentro,
tan ajena eres cuando tan mía fuiste.
En este atardecer de la vida distanciada
de las calles que me reconocen,
del viento que juega a despeinarme,
de tu risa que es mi hogar,
ahogo un llanto que no calla
y finjo una sonrisa, mentirosa y mal pintada,
que no sabe guardar los secretos.
Y me hundo ahora
en esta morriña que me dice que te quiero,
en esta saudade que me dice que te perdí.